"Ik wil naar huis, mijn diepste ziel Daar waar ik in de afgrond viel ".

Het muziektheaterstuk Marcus Antonius gaat in 2024 in reprise. Deze voorstelling vertelt over vrijheid waarbij alle personages op zoek zijn naar een manier om zich geestelijk, lijflijk of maatschappelijk vrij te voelen of bevrijd te zijn.

De beste, dat was wat Marcus Antonius volgens zijn vader moest zijn. Zijn vader had een hoge positie in het leger en leerde Marcus dat vechten en overwinnen een van de belangrijkste aspecten in het leven waren. Wat Marcus ook deed, zijn vader maakte altijd duidelijk dat het niet goed genoeg was, beter kon en dat zelfs een succes altijd nog beter uitgevoerd kon worden. Dit constante streven naar perfectie drukte zwaar op Marcus en vulde hem met een voortdurende angst om zijn vader teleur te stellen.

Zelfs in de liefde was zijn vader nooit tevreden. Bij thuiskomst van een van zijn veldtochten bracht de vader van Marcus Antonius de slavin Lydia mee, buitgemaakt in de veroverde gebieden. Marcus werd op slag verliefd op dat verlegen, mooie meisje van zijn eigen leeftijd en wilde constant bij haar zijn. Lydia’s aanwezigheid was een zeldzaam lichtpunt in zijn leven, een bron van troost en vreugde te midden van zijn voortdurende strijd om erkenning. Maar zijn vader, bewust van rangen en standen, verbood hem om met haar te spreken. Marcus kon de liefde niet weerstaan en zijn vader stuurde hem het leger in om hem te harden met de boodschap dat hij zijn plaats moest kennen.

Marcus deelde zijn leed met zijn beste vriend Crassus. Crassus behoorde tot dezelfde stand als Marcus, maar had een relatie met Octavia, een meisje van lagere komaf. Het vrat aan Marcus dat zijn beste vriend wel een relatie mocht hebben en hij niet. Uit wraak en frustratie naar zijn vader zette Marcus in op het veroveren van Octavia, ten koste van zijn vriendschap met Crassus. De verboden liefde voor Lydia had een leegte in zijn hart achtergelaten die hij probeerde te vullen met successen en triomfen, maar het verlangen naar echte liefde bleef.

Octavia viel voor de charmes van Marcus en trouwde met hem. Dit huwelijk kostte Marcus zijn vriendschap met Crassus. Zijn vader hem verbood om nog thuis te komen. Hij kon zijn moeder en zijn broer Demetrius alleen nog in het geheim ontmoeten. Dit isolement versterkte Marcus’ gevoel van eenzaamheid en wrok. Hij was altijd op zoek naar de goedkeuring van zijn vader, maar voelde zich voortdurend tekortschieten.

De door wraak en woede verblinde Marcus bleef zijn leven inrichten om zijn vader te bewijzen dat hij succesvol was. Uiteindelijk werd hij een succesvolle generaal, won meerdere veldslagen en beheerde een eigen landgoed in de buurt van Rome. Maar de overwinningen brachten hem geen vreugde. Elke triomf voelde leeg omdat ze niet de goedkeuring en liefde van zijn vader opleverden waar hij zo naar verlangde.

Als hij thuiskwam, claimde Octavia hem voor aandacht en liefde. Dat benauwde hem en wekte iedere keer weer grote irritatie op. Hij voelde zich gevangen in een huwelijk dat nooit uit liefde was ontstaan, en elke dag werd hij herinnerd aan zijn mislukkingen op persoonlijk vlak. Octavia’s toenaderingen maakten hem woedend, niet omdat hij haar haatte, maar omdat ze hem confronteerden met de leegte van zijn eigen hart en de onmogelijkheid om echte intimiteit te ervaren.

Gaat Marcus Antonius beseffen dat hij zich niet altijd hoeft te bewijzen om gelukkig te zijn? Kan hij zich bevrijden van het derde oog van zijn vader dat altijd over zijn schouder meekijkt? Zal hij in staat zijn om liefde te geven in plaats van over de gevoelens van anderen heen te stappen? Marcus staat voor een cruciale keuze: blijft hij vasthouden aan de veeleisende normen van zijn vader, of vindt hij een nieuwe weg naar persoonlijke vervulling en liefde? Zijn toekomst hangt af van zijn vermogen om te erkennen dat ware kracht niet alleen in overwinningen op het slagveld ligt, maar ook in het vermogen om te vergeven, lief te hebben en zichzelf te accepteren.