Supermarkt eigenaresse: een woordenstroom
Sabine is een van de personages van het muziektheaterstuk Wat kan beter? dat in december 2025 in Utrecht te zien zal zijn.
Onderaan de pagina vind je meer informatie over deze productie en nog aan kunt melden om mee te spelen.
Sabine was al jong goed in praten. Of eigenlijk: in vullen. Stille ruimtes, ongemakkelijke momenten, lege blikken — ze wist precies hoe ze er woorden tussen kon leggen, als pleisters op wonden die niemand benoemde. Als kind had ze altijd de radio aan. De stilte was haar vijand.
Ze groeide op als enig kind van een moeder die alles invulde en een vader die het liet gebeuren. Ze leerde dat je het beste kon overleven door jezelf voor te zijn. Altijd een opmerking, een suggestie, een scherpte in de stem. Liever té aanwezig dan onzichtbaar. Want stilte — dat was de plek waar twijfel groeide. En daar wilde ze nooit zijn.
In 1965 runt Sabine haar eigen supermarkt. Niet groot, niet chic, maar alles staat precies waar zij het wil. De mensen noemen het gekscherend “de winkel van Sabine”, maar ze menen het ook een beetje. Ze ís die winkel. Elk pak suiker, elke zak drop, elk prijskaartje — het is een uitdrukking van controle. Van overzicht. En bovenal: van bestaansrecht.
Ze praat tegen haar klanten alsof ze haar kinderen zijn. Of haar onderdanen. Soms vriendelijk, soms betuttelend, vaak gewoon te veel. Want als ze praat, voelt ze zich veilig. Niet kwetsbaar. Niet bang.
Maar onder haar snelle zinnen zit een hoofd dat nooit stilvalt. Een hoofd dat zucht onder de ruis. Onder verwachtingen. Onder eenzaamheid die ze zelf heeft leren overschreeuwen. Als de winkel sluit en de piepjes zijn verstomd, blijft het doorrazen. Wat had ze eigenlijk nodig vandaag? Wat mist ze al weken? Waarom wordt ze eigenlijk zo moe van haar eigen stem?
En dan is daar Sören. De jongen die haar anders aankijkt dan anderen. Die naar haar luistert alsof hij haar echt wil horen. Ze lacht het weg. Vindt hem raar. Kleedt hem uit met haar woorden om hem niet dichterbij te laten komen. Maar stiekem voelt ze het wel: hij ziet haar. Niet als caissière, niet als stem, maar als mens.
En juist dát vindt ze doodeng.
Ze raakt verstrikt in haar eigen haast. In haar eigen systeem. Ze verliest de controle, zegt dingen die ze niet moet zeggen, houdt de intercom te lang aan. En ineens hoort het hele dorp iets wat ze nooit had willen delen. Haar woorden, bedoeld om te verbergen, worden haar valkuil.
Wat kan beter?
Die vraag slaat in als een kassabon die ze niet wil printen. Want als zij iets moet verbeteren, dan betekent dat dat ze niet goed genoeg was. En dat idee — dat is gevaarlijker dan welke korting dan ook.
Maar ergens, in dat besef, sluipt iets zachts naar binnen. Wat als haar waarde niet ligt in haar controle, maar in haar openheid? Wat als ze niet altijd alles hoeft te weten, te zeggen, te grijpen?
Misschien hoeft ze niet de stem van de supermarkt te zijn. Misschien mag ze ook gewoon iemand zijn die af en toe stilvalt. Die iets niet weet. Die zich laat raken.
Ze dacht dat praten haar redde.
Maar misschien is het de stilte…
waarin eindelijk iemand naar haar luistert.
Klik hier voor de muziektheaterproductie Wat kan beter 2025 >