Zangeres die weet hoe ze aandacht eist

 Roswita is een van de personages van het muziektheaterstuk Wat kan beter? dat in december 2025 t te zien zal zijn.
Onderaan de pagina vind je meer informatie over deze productie en nog aan kunt melden om mee te spelen.
In de komende week kun je meer over haar lezen.

Lang voordat Roswita haar entree maakte in Pommelenburg, stond ze al op een soort podium. Niet het theater, maar de ziekenzaal, de keukenstoel, het schoolplein.

Geboren in 1944, midden in de laatste winter van de oorlog, werd ze ingepakt in stilte, in schaarste, in zorgen die niet de hare waren. Haar moeder – ooit revuemeisje aan de rand van de stad – had de dans verruild voor huishoudhandschoenen en sigaretten. Haar vader keerde nooit terug van waar hij ook geweest was. In een wereld waar vrouwen leerden zwijgen en kinderen moesten luisteren, ontdekte Roswita haar talent: aandacht vangen zonder het te hoeven verdienen. Een schram, een kuchje, een zwakke pols – het leverde zorg op. En zorg was liefde. Of althans, iets wat daarop leek.
Ze groeide op in een flat waar de radio altijd aan stond en de muren naar soep roken. In haar kamer oefende ze haar stem, niet voor zuiverheid, maar voor effect. Ze leerde dat een trilling in haar toon meer losmaakte dan een toonladder. Ze viel vaker flauw dan ze rende, huilde vaker dan ze zong – en zo begon het: Roswita als actrice in haar eigen melodrama.
Tegen haar zestiende zong ze bij buurtavonden, bij het dansant in het parochiehuis, bij herdenkingen en wintermarkten. Haar liedjes gingen over hartzeer en afscheid, maar het waren haar ogen die het werk deden. Groot, glanzend, altijd op het randje van breken.

Roswita leerde Benito kennen die haar gouden bergen beloofde. Ze had nog nooit écht gereisd toen ze samen met haar manager Benito in 1964 voet zette op Pommelenburgs dorpsplein.
Roswita arriveerde met een koffertje waar meer plooien dan inhoud in zaten. Ze zei dat ze “uit de stad” kwam, en dat haar carrière “in opbouw” was. Wat dat betekende, bleef onduidelijk. Maar haar uitstraling – die zachte verwarring, die lichte koorts in haar blik – maakte indruk. Ze was geen dorpsmeisje. Ze was... iets anders.
En Benito, gladgestreken in zijn colbert en met dossiers onder zijn arm, stelde haar voor als "de nieuwe stem van morgen". Dat niemand in Pommelenburg wist wie ze vandaag was, leek niemand te deren.
Ze kreeg ruimte, applaus, aandacht. En toen het eerste wondje kwam – een schram op haar enkel na het struikelen over een bloembak – wist iedereen het zeker: Roswita was speciaal. Want niemand viel zo mooi als zij.
Benito noemde haar zijn engel. Zijn ster. Zijn investering. Hij hield haar hand vast, maar bepaalde ook wanneer ze mocht optreden, wat ze moest zeggen, hoe ze zich moest kleden. Hun verhouding leek zorgzaam, maar was verstikkend. Ze leefde op zijn voorwaarden, zelfs als ze dacht dat ze vrij was.

Toch had ze hem nodig. Zoals ze vroeger haar moeder nodig had om de dekens op te schudden als ze zogenaamd ziek was. Zoals ze altijd iemand nodig had om haar kleine pijn groot te maken. En Benito? Die speelde zijn rol met verve.
Maar iets veranderde. Pommelenburg keek anders dan de stad. Hier had iedereen elkaar al duizend keer gezien. En dus begonnen mensen ook haar te zien. Achter het haar, achter het glas van haar stem, achter de rimpelloze façade van haar kwetsbaarheid.
En dan is daar die vraag. De vraag die Gabriëla stelt, de vraag die alles op zijn kop zet: Wat kan beter?

Voor Roswita is die vraag geen beschuldiging, maar een spiegel. Wat als haar eeuwige angst niet meer werkt? Wat als haar grootste talent – haar breekbaarheid – eigenlijk haar harnas is? Wat als ze moet stoppen met spelen, en moet beginnen met zijn?
Het dorp laat haar twijfelen. Niet aan haar stem, maar aan haar verhaal. Ze heeft haar hele leven geoefend om zwak te lijken. Maar misschien... is het tijd om sterk te worden.

Ze dacht altijd dat liefde kwam als je riep om hulp.
Maar wat als liefde pas begint als je durft te blijven staan?
Durft Roswita zichzelf te vragen: Wat kan beter – de mensen die haar verzorgen, of de vrouw die ze nog nooit echt durfde te zijn?